نمی دانم چه سری است که امسال تحویل سال نیمه شب است وتشییع مادر هم نیمه شب وفاطمیه...
شاید امسال نباید هفت سین چید وباید برهفت سین گریست...
امان از این هفت سین...
سیلی به صورت
سینه پر از زخم
سر دردهای مادر
سقط محسن
سوختن بین در و دیوار
سکوت مولا
سقیفه...

«بانوی بی نشان»

هرجا که نشانه‌ای است از توست
ای بانوی بی‌نشان دنیا
آرامش ما ز نام خوبت
آرامش بی‌کران دریا
گل‌های محمدی که خوش‌بوست
از رایحه بهشتی توست
این درد و غمی که در دلم هست
پهلو بگرفته کشتی توست
تصویر تمام دردهایت
انگار نشسته روبه‌رویم
از کوچه زخمی تو برخاست
بغضی که شکسته در گلویم
از چشمه خون‌فشان چشمت
فریاد و فغان و شکوه جوشید
ای مادر مهربان هستی
احساس تو را کسی نفهمید
از شاخه یاس صورت تو
یک روز گلی، دست خزان چید
هرچند که روی خاک‌ها ریخت
عطرش همه جا چه خوب پیچید

بهترین خاطره ی انقلاب این است که همه از خودشان بیرون آمدند و در انقلاب حل شدند.

در دوران انقلاب و در مقاطعی از دوران جنگ هم همین طور بود.

ناگهان یک فرمان از امام صادر می شد، می دیدید که مردم دیگر سر از پا نمی شناسند.

پدر به پسر می گوید، من می روم؛ پسر به پدر می گوید، من می روم؛ مادر به هر دو می گوید، هردوتان بروید. مال می دهند، جان می دهند و اصلاً خودی مطرح نیست.

همین مقطعها بوده که انقلاب را نگهداشته است؛ اشتباه نشود. این طور نیست که خیال کنیم در همه ی این احوال دوازده ساله، ما هر لحظه انقلاب را نگه می داشتیم. نه، لحظه هایی هم داشتیم بندهای انقلاب را باز می کردیم. آن جایی که باز انقلاب جان گرفته، نفس کشیده و بالا آمده، همین مقاطع حساس است که ناگهان جمع کثیر و قابل توجهی، گاهی هم همه ی مردم، دیگر از «خود» فراموش کردند و به میدان «کل» و میدان انقلاب و کشور و اسلام آمدند.

البته چنین چیزهایی، فقط به برکت اسلام و دین قابل تحقق است و لاغیر. مراسم شما باید اینها را به یاد مردم بیاورد.


#بیانات بصیر رهبری در دیدار با اعضای شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی و مسئولان ستاد برگزاری دههی فجرـ۱۱/۱۰/۶۹
منبع:روزنامه کیهان، شماره ۲۰۰۱۹ به تاریخ ۱۹/۶/۹۰

آبت‌الله بهجت(رحمة‌الله علیه):
«هر چه بزرگان دین فرمودند که با کفار معاشرت نکنید، اختلاط نکنید... گوش نکردیم؛ خیال کردیم [بزرگان] می‌خواهند دنیای ما را از دست ما بگیرند. چه کنیم که اطفالیم. حرف پدران و مادران خود را گوش نمی‌کنیم؛ بعد گرفتار گرگ‌ها می‌شویم!»
(«در محضر بهجت»، ج3، ص36)

من نه به نژادم مینازم
نه به تاریخ چند هزار ساله ام
من به معشوقی مینازم...
که فراتر از تمامی نژادهاست
به حسینی مینازم...
که فراتر از تمامیِ مرزهاست
فرقی نمیکند کجای این کره ی خاکی به دنیا آمده ام
مهم این است معشوقی دارم که از هند و چین و ایران تا انگلیس و آلمان و حتی امریکا هم دلداده دارد
عده ای میگویند کوروش امامشان است
که کمرنگش کردند
که به مقبره اش رسیدگی نمیکنند
برای همین ناشناس مانده است
من فریاد میزنم
من عاشقِِ معشوقی هستم که 7 بار قبرش را شُخم زدند
سالها زیارت قبرش را ممنوع کردند
سالها قبرش مخفی بود
ولی اربعینِ هرسال 17 میلیون زائر دارد
من عاشقِ حُسینَم
پس مهم نیست برایش تخت جمشید بسازند یا حَرم
بر حق که باشی؛ اربعین 100 ها کیلومتر پا برهنه به عشقت می آیند....
ولی افسوس که عده ای تا ابد نخواهند فهمید ...

محض رضای ذائقه می خوانم از شما

با اینكه روضه خوانم و می خوانم از شما

فهمیده ام كه هیچ نمی دانم از شما

یا ایها العزیز! ذلیل معاصی ام

باید ز شرم چهره بپوشانم از شما

می ترسم از رسیدن آن جمعه ای كه

من جای سلام، روی بگردانم از شما

رویی نمانده است که به چشمت نظر كنم

پس بی دلیل نیست گریزانم از شما

من اصل انتظار تو را برده ام ز یاد

با انتظارهای فراوانم از شما

من نان به نرخ نام تو خوردم،حلال كن

محض رضای ذائقه می خوانم از شما

یا رب المستضعفین.../
یه سخنرانی از آقای رائفی پور پخش شده که میگن: امیر المومنین فرموده اند : "انا ژوپیتر فی روم"
حال چند نکته...
اولا ؛ حدیثی که به این مضمون نقل شده اینه "انا جبتر فی لغة الروم" که فعلا سندش اصلیش رو خاطرم نیست ولی در فصل دوم یا سوم کتاب فرامرزنامه استاد یوسفعلی میرشکاک این حدیث بیان شده و در حدیثی دیگر که خود امیر المومنین(سلام و صلواة الله علیه) اسامیشون رو در فرهنگ های مختلف بیان میکنند که به این شرح هستش:: وقتی امیرالمؤمنین (علیه السلام) از جنگ نهروان به کوفه برگشت، خطبه‌ای ایراد فرمود و در ضمن آن، نام خود را در کتب آسمانی و در نزد طوائف مختلف ذکر فرمود: «… نام من در نزد اهل هند، «کبکر» و در نزد اهل روم، «بطریسا» و در نزد اهل فارس، «جبتر» و در نزد اهل ترک، «بثیر» و در نزد اهل سودان، «حیتر» و در نزد کاهنان، «بویئ» و در نزد اهل حبشه «بثریک» و در نزد مادرم، «حیدره» و در نزد دایه‌ام، «مَیمون» و در نزد عرب، «علی» و در نزد ارامنه «فریق»‏ و در نزد پدرم «ظهیر»، می باشد…»- شاذان بن جبرئیل، الفضائل، ص 175

دوما ؛ در سال 2014 کپرنشین های بشاگرد هم میدونن که عربی "گ ژ پ چ" نداره ...

سوما ؛ آقای رائفی پور صحبت در مورد مسائل و مباحث مختلف توسط یک جوانِ فاضل هیچ اشکالی نداره بلکه باعث افتخاره به شرطی که علم به اون موضوع و مبحث داشته باشه نه اینکه هر از چند گاهی صحبت هاش سوژه محافل و رسانه ها(از روشنفکران غرب زده تا رسانه های فرقه تکفیری شیعه موسوم به شیرازی) بشه.../

چهارما ؛ اهل منبر در بیان و گزینش مطالبشان بسیار دقت داشته اند چرا که مستمع علاوه بر وقت ، قلب و مغزش را در اختیار سخنران قرار میدهد ... و وای اگر در قلب و مغز مستمع مباحثی انباشته شود که نه به کار دنیایش بیاید و نه به درد آخرتش بخورد ... خود مُشرفید الحمدلله.../

ضیافه الله" تعبیری است که رسول خدا - صلی الله علیه و آله و سلم - در خطبه معروف شعبانیه خود در مورد ماه رمضان به کار برده اند. برای درک منظور حضرت از این تعبیر، ابتدا باید ببینیم اگر بر ما میهمانی وارد شود، به ویژه مهمانی که از او دعوت‏ به عمل آورده باشیم، با او چگونه رفتار می‏کنیم؟ آیا سعی نمی‏کنیم تا جایی که ‏ممکن است او را گرامی بداریم و در بهترین اتاق منزل و مکان اتاق‏، جایش دهیم؟ آیا نمی‏کوشیم برای پذیرایی او، از بهترین لوازم و امکانات و مناسب ‏ترین مواد غذایی که در اختیار داریم، استفاده کنیم؟
ماه رمضان هم موقعیتی است که خداوند، بیش از همیشه و به بهترین شکل ممکن از بندگان خود پذیرایی می کند و امکانات و منافع بسیار بیش تر از سایر اوقات را در مقابل آنان قرار می دهد. در این ماه، کم ترین اعمال انسان ها به بهترین شکل مورد توجه و پاداش قرارمی گیرد و خداوند در برابر کوچک ترین عبادات، بالاترین نعمت ها را عطا می فرماید.
با کم ترین توبه، بزرگ ترین گناهان بخشیده می شود و زمینه عبادت و بندگی و رسیدن به کمال حقیقی و سعادت ابدی، بیش از هر زمان دیگری فراهم است و این، یعنی بهترین موقعیتی که ممکن است برای یک فرد در یک مهمانی باشکوه معنوی فراهم گردد.
اگر روزه‏دار، صادقانه ‏و آن طور که بایسته است، روزه بگیرد، به راستی در ضیافت ‏خانه الهی قدم نهاده، به توفیق‏خداوند به بالاترین کمالات و بهره مندی ها و منزلت ‏ها دست یافته است.
خداوند با فراخوانی مؤمنان به مهمانسرای خویش، در واقع آنان را از زندگی مادّی که سفره مشترک انسان و حیوان، مؤمن و کافر، و نیکوکار و بدکار است، جدا کرده و در جوار خویش جای داده است. در این جشن پرشکوه، از هیچ نعمت قابل بهره مندی دریغ نشده است و این، یعنی حقیقت میهمانی ویژه الهی.
 روزه نوعی تمرین تهذیب، تزکیه نفس و راهی مناسب برای تحقق تسلط انسان بر نفس خویش و مبارزه با هوس های نفسانی است، روزه عاملی مؤثر در راه تحقق بخشیدن به مهم ترین هدف و فلسفه حیاتی انسان، یعنی کمال و قرب الهی است.

خداوند با تشریع روزه فرصتی مناسب را در بیشتر روزهای سال به ویژه در ماه مبارک رمضان در اختیار انسان قرار داده تا او استعداد بالقوه اش را در راه رسیدن به قرب الهی به فعلیت رسانده، به مقام خلیفة اللهی خویش نزدیک شود. چه این که روزه هر چه آثار و فوائد بدنی و اخلاقی و اجتماعی دارد، در مسیر تقوا است، همان گونه که قرآن کریم می فرماید:«ای افرادی که ایمان آورده‏اید! روزه بر شما نوشته شده، همان ‏گونه که بر کسانی که قبل از شما بودند نوشته شد، تا پرهیزکار شوید».

روزه نوعی تمرین تهذیب، تزکیه نفس و راهی مناسب برای تحقق تسلط انسان بر نفس خویش و مبارزه با هوس های نفسانی است.روزه در دو بُعد فردی و اجتماعی، افزون بر ثمرات جسمی، آثار و فایده های تربیتی و سازندگی؛ مانند: تقویت صبر، آخرت گرایی، قدرت بر کنترل شهوت، شکوفایی حسّ هم دردی با فقرا و کم شدن شکاف طبقاتی و ... را به همراه دارد.

امام صادق (علیه السلام) یکی از آثار روزه را این گونه بیان فرمودند: روزه به این دلیل واجب شده است که میان فقیر و غنی مساوات برقرار گردد، و این به جهت آن است که غنی طعم گرسنگی را بچشد و نسبت به فقیر ادای حق کند؛ چرا که اغنیا معمولاً هر چه را بخواهند برای آنها فراهم است، خدا می خواهد میان بندگان مساوات باشد، و طعم گرسنگی و درد و رنج را به اغنیا بچشاند تا آنان به ضعیفان و گرسنگان رحم کنند.

روزه دار با گرسنگی و تشنگی موقتی خود، عاطفه اش شکوفا شده و موقعیت گرسنگان و مستمندان را بهتر درک می کند و مسیری در زندگی او باز می شود که حقوق زیردستان را ضایع نکرده و از دردهای محرومان غافل نباشد.

در حدیث معروفی از امام صادق (علیه السلام) نقل شده که «هشام بن حکم» از علت تشریع روزه پرسید، امام (علیه السلام) فرمود: «روزه به این دلیل واجب شده است که میان فقیر و غنی مساوات برقرار شود، و این به جهت آن است که غنی طعم گرسنگی را بچشد و نسبت به فقیر ادای حق کند، چرا که اغنیا معمولاً هر چه را بخواهند برای آنها فراهم است، خدا می خواهد میان بندگان مساوات باشد، و طعم گرسنگی و درد و رنج را به اغنیا بچشاند تا آنان به ضعیفان و گرسنگان رحم کنند».

روزه داری زمینه پردازش به امور معنوی در انسان را فراهم کرده و عاملی است برای این که او را از ناهنجاری های اجتماعی دور و در مسیر تقوای اجتماعی و حسن معاشرت با هم نوعان خود قرار می دهد.

البته این اثرگذاری از ناحیه ماه مبارک رمضان که نوع مردم در آن روزه هستند و شامل برنامه های ویژه ای همچون استحباب افطاری دادن و مانند آن است، جلوه بیشتری خواهد داشت.

روزه، روحیه تقوا و خویشتن داری انسان را ایجاد و آن را به مرور زمان افزایش می دهد و در تربیت روحی تک تک افراد جامعه تأثیر مستقیم دارد؛ زیرا بیشتر گناهان فردی و اجتماعی، از دو ریشه غضب و شهوت سرچشمه می‏گیرند و روزه‏، جلوی تندی‏های این دو غریزه را می‏گیرد. لذا سبب کاهش فساد در جامعه و افزایش تقوا می شود.

مسلّم است جامعه ای که بیشتر افراد آن به ویژه در ماه رمضان روزه دار هستند، از فضای معنوی ویژه ای برخوردار خواهد بود. و باعث ایجاد همدلی، همگرایی اجتماعی و کاهش آسیب های فرهنگی و اجتماعی می شود.

این ماه، در میان مسلمانان از احترام، اهمیت و جایگاه ویژه ای برخوردار و ماه سلوک روحی آنان است و مؤمنان با مقدمه سازی و فراهم کردن زمینه های معنوی در ماه های رجب و شعبان هر سال خود را برای ورود به این ماه شریف و پربرکت آماده می کنند، و با حلول این ماه با شور و اشتیاق و دادن اطعام و افطاری به نیازمندان، شب زنده داری و عبادت، تلاوت قرآن، دعا، استغفار، دادن صدقه، روزه داری و... روح و جان خود را از سرچشمه فیض الهی سیراب می کنند.

انسان افزون بر جنبه مادی و جسمی، دارای بُعد معنوی و روحی هم هست و هر کدام در رسیدن به کمال مطلوب خود، برنامه های ویژه را نیاز دارند، یکی از برنامه ها برای تقویت و رشد بُعد معنوی، تقوا و پرهیزگاری است; یعنی اگر انسان بخواهد خودش را از جنبه معنوی رشد و پرورش دهد و به طهارت و کمال مطلوب برسد، باید هوای نفس خود را مهار کند و موانع رشد را یکی پس از دیگری بر دارد و خود را سرگرم لذت ها و شهوات جسمی نکند.



** آرامش روان و جسم

روزه داری روح و روان و قلب و دل و نیز جسم را آرامش داده و باعث سلامتی روح و تندرستی جسم می شود.

پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) می فرماید: «روزه بگیرید تا سالم بمانید.»

حضرت علی(علیه السلام) هم می فرماید: «خداوند بندگان مؤمن خود را به وسیله نمازها و زکات و حدیث در روزه داری روزه های واجب [رمضان] برای آرام کردن اعضا و جوارح آنان، خشوع دیدگانش و فروتنی جان هایشان و خضوع دلهایشان حفظ می کنند.»

امروزه در علم پزشکی و از نظر بهداشت و تندرستی نیز در جای خود ثابت شده که روزه داری تأثیرهای فراوانی بر آرامش روح و روان و سلامتی جسم و بدن دارد، دفع چربی های مزاحم، تنظیم فشار، قند خون، و... نمونه آن است.



** شب قدر در این ماه

شب قدر از شب هایی که برتر از هزار ماه است و فرشتگان در این شب به اذن خدا فرود می آیند و جمیع مقدرات بندگان را در طول سال تعیین می کنند و وجود این شب در این ماه مبارک نعمت و موهبتی الهی بر امت پیامبر گرامی اسلام(صلی الله علیه وآله) است.

گرچه اصل روزه در جسم و روان انسان مؤثر است، از این رو روزه یکی از نعمت های فراگیر و از مصادیق رحمت عامه خداوند بوده و همه مردم از آن می توانند بهره مند شوند، ولی اگر این عمل عبادی، با ویژگی های روحی و صفات کمالی و فضائل اخلاقی همراه گردد، قطعاً، آثار روزه در به کمال رسانی نفس انسانی بسیار مؤثر خواهد بود؛ از این رو روزه یک فرد عادی با کسی که مراحل تقوا و کمال انسانی را طی نموده، و متخلق به اخلاق الهی شده، متفاوت است.

روزه در دو بعد فردی و اجتماعی، افزون بر ثمرات جسمی، آثار و فایده های تربیتی و سازندگی بسیاری دارد.



**تقویت پایداری و صبر

صبر یکی از فضیلت های اخلاقی و انسانی است که بر تحصیل آن بسیار تأکید شده است؛ زیرا شخص سالک به سوی قرب الهی در حرکت است و با داشتن این صفت نیکو است که می تواند با نشیب و فرازها، مشکلات، مصیبت ها و مانند آن دست و پنجه نرم کند و به مقصود خود نایل آید.

پیامبر اکرم (صلی الله علیه واله) ماه مبارک رمضان را ماه صبر دانسته و می فرماید: «ای مردم! به درستی که ماهی بر شما سایه افکنده است که در آن شبی است بهتر از هزار شب، و آن ماه رمضان است، خداوند روزه گرفتن در آن را واجب نمود... و آن ماه صبر است».

در حقیقت یکی از مهم ترین آثار روزه همین اثر روحانی و معنوی صبر در روح و جان روزه دار است؛ زیرا روزه با فراهم کردن محدودیت های موقت در برابر گرسنگی و تشنگی و دیگر موارد، به او توان پایداری، شکیبایی و توان مبارزه با حوادث سخت در زمان های ممتدّ می بخشد و چون غرائز سرکش را کنترل می‏کند بر قلب انسان نور و صفا می‏پاشد.



** آرامش و نشاط

روزه به ویژه روزه ماه مبارک رمضان، از دو جهت مایه آرامش برای روزه دار است و شخص روزه دار را از نگرانی ها و اضطراب ها به دور نگه می دارد؛ یکی از آن جهت که، انسان را به مرحله صبر می رساند و انسان صابر را، مسلط بر نفس و پیرو عقل و تسلیم خدا می سازد و کسی که چنین باشد دارای نفسی آرام و مطمئن خواهد بود؛ زیرا حقیقت و معنای صبر ملازم با سکون و آرامش نفس است و در واقع صابر کسی است که به زودی تحت تأثیر حوادث واقع نگردد و بادهای مخالف او را تکان ندهد و وی را مضطرب نگرداند.

از سوی دیگر روزه نوعی یاد و ذکر عملی خداوند است و مسلّم است که یاد و ذکر الهی مایه آرامش دل ها است، همان گونه که قرآن کریم می فرماید:«آنها کسانی هستند که ایمان آورده‏اند، و دلهایشان به یاد خدا مطمئن (و آرام) است آگاه باشید، تنها با یاد خدا دلها آرامش می‏یابد».

به علاوه، آرامشی که نصیب روزه دار می شود می تواند ناشی از لذتی باشد که هنگام انجام فریضه روزه، به ویژه هنگام افطار از آن بهره مند می شود؛ از این رو امام صادق (علیه السلام) می فرماید: «برای روزه دار دو شادمانی وجود دارد؛ شادمانی هنگام افطار و شادمانی دیگر هنگام ملاقات با خداوند عز و جل».

نیز پیامبر (صلی الله علیه واله) در یکی از سفارش هایشان به امیرالمومنین (علیه السلام) فرمودند: «ای علی! مؤمن در دنیا در سه وقت خوشحال می‏گردد: هنگام ملاقات با برادران، هنگام افطار در ماه رمضان، و هنگام نماز در آخر شب».



** آخرت گرایی

یکی دیگر از آثار فردی روزه این است که آدمی را در مسیر آخرت گرایی قرار می دهد؛ زیرا انسان روزه دار با گرسنگی و تشنگی خود، به یاد گرسنگی و تشنگی روز قیامت می افتد و تصمیم می گیرد برای آن روز واپسین، توشه ای آماده سازد.

پیامبر اکرم (صلی الله علیه واله) در خطبه شعبانیه می فرماید:«با گرسنگی و تشنگی تان [در روزه رمضان] به یاد گرسنگی و تشنگی روز قیامت باشید». نیز در حدیث دیگری از آن حضرت می خوانیم: «بهشت دری دارد به نام ریان (سیراب شده) که تنها روزه داران از آن وارد می شوند».



** تقویت اخلاص

امیرالمومنین (علیه السلام) هنگامی که فلسفه عبادات را بیان می کند درباره روزه چنین می فرماید:«خداوند روزه را برای آزمودن و آموزش اخلاص واجب نمود».

حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) در این باره می فرماید:«خدا روزه را برای تثبیت اخلاص واجب نمود».

بنابراین روزه برای ایجاد، پرورش و رشد اخلاص در انسان مؤثّر است؛ زیرا روزه با توجه به این که کفّ و خودداری است، یگانه عبادت مخفی است و تا خود شخص آن را بیان نکند کسی جز خداوند از آن آگاهی پیدا نمی کند.

تسلیت باد، شنبه 13 اردیبهشت 1393 سوم رجب المرجب 1435 شهادت دهمین اختر آسمان ولایت و امامت حضرت امام علی النقی الهادی علیه السلام.

توکل بر خدا...........

یاد خدا.............

امیدواری...............

اجابت..............

آیت الله ناصری:
مقام معظم رهبری را خدا حفظشان کند .
بنده میدانم مطلب را ، ایشان تمام امیدشان به امام زمان (عج) است.
خدا شاهد است، پناهگاهشان امام زمان (عج) است ...

یامهــــــــــــدی
ابری ام، بارانی ام، حال و هوایم خوب نیست
چشم سر، خیس است امّا چشم دل، مرطوب نیست
آفت عصیان به جان نخل دل افتاده است
علتش این است اگر محصول ها مرغوب نیست
سود بازار عمل از عُرف هم کمتر شده
ای دریغ اوضاع کار و بار من مطلوب نیست
این دل بی در اگرچه جای این و آن شده
غیر تو اصلاً برای من کسی محبوب نیست...
واقعاً من دوستت دارم عزیز فاطمه!
غیر یوسف هر کسی که دلبر یعقوب نیست
با منِ بیچاره هم حرفی بزن چیزی بگو
جنس این دل که دگر از جنس سنگ و چوب نیست
طاقت دوری ندارم، رحم کن بر عاشقت
صبر من مانند صبر حضرت ایّوب نیست
کربلااااااا می خواهم آقا ... التمـــــــــــاست می کنم
نامه ام را مُهر کن هر چند که مکتوب نیست

«وَلِلّهِ الأَسْمَاء الْحُسْنَی فَادْعُوهُ بِهَا» اعراف، 180
برای خداوند نام‌های زیباست، خدا را با آن ها بخوانید، البته نام‌های خداوند 1100 است که به دو دسته اسماء العظمی و اسماء الحسنی تقسیم میشود. دعای جوشن کبیر، مجموعه‌ای از اسامی خداوند است.

از پیامبر اکرم نقل شده است: «ان الله جمیل و یحب الجمال»
خداوند زیباست و زیبایی را دوست دارد.

در دعای سحر می خوانیم
«اللهم انی اسئلک من جمالک با جمله و کل جمالک جمیل، اللهم انی اسئلک بجمالک کله»
خداوندا! تو را جستجو می کنم از زیبایی تو در زیباترین گونه ات و تمام مظاهر تو زیباست. خداوندا! تو را در تمام زیبایی‌های تو جستجو می کنم.

به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران؛ ایام محرم بود و به تاسوعا و عاشورا چند روز بیشتر نمانده بود .

راننده کامیون مسیحی از تعطیلات پیش‌رو استفاده کرد و به همراه همسر و دختر 6 ساله‌اش به قصد تفریح و کار به سمت بندر عباس حرکت کرد.

بعد از بارگیری در اسکله بندر عباس در روز تاسوعا با 25 تن بار به سمت تهران حرکت کرد. در کمربندی بندر عباس به دسته‌های سینه‌زنی برخورد کردند که با پرچم‌های " یا ابوالفضل " سینه میَ‌زنند و عزاداری می‌کنند.

دختر مرد مسیحی که برای بار نخست با چنین صحنه‌هایی مواجه شده بود سوال‌های بی‌شماری در ذهنش نقش بست. پدر اینا چرا با زنجیر به خودشون می‌زنند. پدر پاسخ داد: دخترم این مردم مسلمان و شیعه هستند. این مردم می‌دانند مردی به نام حسین(ع) و او نیز برادری دارد به نام عباس(ع) ، این عباس مثل فردا در رکاب برادرش امام حسین به شهادت می‌رسد.

دختر که در دنیای کودکانه‌اش غرق بود گفت: اگر فردا کشته می‌شود چرا الان برایش سینه می‌زنند؟

پدر گفت: دخترم این آقا " عباس" در نزد خدای یکتا آبروی بسیاری دارد . خیلی از کسانی که دچار گرفتاری می‌شوند به سراغ او می‌روند. حتی مسیحیان هم درخواست‌های خود را پیش او می‌برند. شیعه‌ها می‌گویند که عباس پناه بی‌پناهاست، گره‌های بزرگ را باز کرده.

بقیه درادامه مطلب

 

                     عامل پیروزی ما عشق به امام حسین بود؛ نه عشق به سکه‌های طلا 

                     

         گزارش سرویس اندیشه دینی پایگاه 598، آیت‌الله مصباح یزدی روز گذشته در دیدار با

         جمعی از کارکنان سپاه حفاظت هواپیمایی گفت: سنت الهی چنین است که کمک‌های

         خود را به کسانی ارزانی می‌دارد که استعداد کسب آن‌ها را از طریق سپاس‌گزاری و

         قدردانی از نعمت‌های او به دست آورده باشند.

         وی ادامه داد: انسان به دلیل ضعف شناخت و غفلت، مرتکب اشتباهاتی می‌شود و برای

         این‌که بتواند قدردان نعمت‌های الهی باشد، باید این نقاط ضعف را شناسایی کند و

         از آن‌ها عبرت بگیرد.ایشان یکی از شیوه‌های تربیتی خداوند در قرآن را بیان داستان‌ها

         و سرگذشت اقوام گذشته عنوان کرد، و افزود: هدف قرآن از بیان داستان‌های

         پیشینیان کشف و تقویت نقاط مثبت، و شناسایی و جبران نقاط ضعف اقوام و

         امت‌های گذشته است. برای مثال، پس از ذکر ماجرای جنگ بدر، اعتماد بر خداوند را

         سبب پیروزی آن عده‌ اندک معرفی می‌کند و با بیان داستان جنگ حنین، اعتماد به

         توان و تعداد خود را زمینه‌ساز شکست مسلمانان عنوان می‌کند.

 

 

 بقیه درادامه مطلب

دیباچه ی عشق و عاشقی باز شود
دلها همه آماده ی پرواز شود
با بوی محرم الحرام تو حسین
ایام عزا و غصه آغاز شود

قیامت بی حسین غوغا ندارد
شفاعت بی حسین معنا ندارد
حسینی باش که در محشر نگویند
چرا پرونده ات امضاء ندارد

عالم همه قطره و دریاست حسین
خوبان همه بنده و مولاست حسین
ترسم که شفاعت کند از قاتل خویش
از بس که کَرَم دارد و آقاست حسین

عالم همه محو گل رخسار حسین است
ذرات جهان درعجب از کار حسین است
دانی که چرا خانه ی حق گشته سیه پوش
یعنی که خدای تو عزادار حسین است

آبروی حسین به کهکشان می ارزد
یک موی حسین بر دو جهان می ارزد
گفتم که بگو بهشت را قیمت چیست
گفتا که حسین بیش از آن می ارزد

                           رهبرم, تو با چشمان نازنینت دوردستی را میبینی که من حتی با فکرم

نمیتوانم به آنجا دست پیدا کنم؛

پس خوشحالم دل و دینم را تکیه داده ام به ولایت تو...

رهبرم, برای فدائیانت دعا کن.

تا آخر عمر ناچیزم پاسدار ولایت فقیه خواهم ماند.